Aloes jako roślina lekarska znany był od starożytności. W całego szeregu okręgach globu roślina ta zdobyła miano „zielonego lekarza”. Użytkowano go do leczenia ran, balsamowania zwłok, wyrobu farb a także jako prawdziwego środka przeczyszczającego. Sokiem z aloesu serwowali się zarówno Grecy jak i Arabowieczy też Hebrajczycy. Jego nazwa arabska znaczy po prostu „kwaśną, lśniącą substancję”. W Afryce motłochy wędrowne zresztą dziś nazywają aloes „lilipustyni”. Wedle wiekowych Egipcjan „krew” aloesu uzupełniała malowniczości, zdrowia i zapewniała nieśmiertelność. Dlatego określali ją „rośliną nieśmiertelności” i zamieszczali w grobowcach zmarłych faraonów. Krzysztof Kolumb ulatniał w kółko Macieju aloes na swoje morskie ekspedycje i nadal mu nazwę „lekarz w doniczce”, a Mahatma Ghandi używał go w okresach postów zarówno jako pokarm jak i środek do dezynfekowania organizmu. Dzisiaj aloes jest ceniony za„królową roślin leczniczych”.

Studiowania akademickie kierowane w ostatnich dziesięcioleciach przyznały medyczne własności aloesu. Zawdzięcza je konsumuje składowi – niebywale zasobnemu w wielorakie mazie.
Co w takim przypadku zawiera aloes?
Przeważnie liście aloesu obejmują miąższ tworzący się w 96% z wody. Pozostałe 4% – to mazie o stwierdzonej aktywności biologicznej, a nagrodzono ich ponad 270. Jest aloe vera żel barbadensis wyjątkowo bogatym źródłem białek znajdujących się w postaci aminokwasów (czyli w formie najprostszej, najłatwiej przyswajalnej). Znajduje się w nim dziewięć z dziesięciu nieodzownych człowiekowi aminokwasów egzogennych (oprócz tryptofanu). Są to przede wszystkim: histydyna, leucyna, lizyna, fenyloalanina, arginina, metionina, treonina, tryptofaniwalina. Takie bogactwo wybitnych mieszanek kalorycznych jest ogromnie słabe wśród roślin.
Miąższ zawiera obszerne ilości witamin począwszy od ß-karotenu, witamin: C, B1, B2, B3, po mniejsze ilości entych (w tym B12). Występuje w nim również ciąg biopierwiastków: potas, wapń, magnez, sód, fosfor, donos, siarka, żelazo a także śladowe ilości krzemu, kobaltu, manganu, miedzi, niklu, boru, glinu, litu, chromu, molibdenu, boru, cyny. Sok z aloesu zawiera także sojusze glikozydowe – aloinę, aloinozydy A i B, aloemadynę, żywice, śluzy, biostymulatory (biostymina).
Niezwykle wartościowym elementem aloesu są fermenty (np.. bradykinaza), mono, bi- czy też polisacharydy bądź ich pochodne (np.. glukoproteiny), posiadające sztukę zrzeszania się z białkami membran komórkowych i osocza. Najważniejszymi jednakże składnikami są molekuły cukrowe o długich łańcuchach – mukopolisacharydy, m.in.. acemannan (doskonały immunostymulator rozbudzający makrofagi).
Taki skład aloesu dopisuje wyjątkowo wszechstronnemu działaniu na ludzki twór, zwłaszcza, iż mamy to do czynienia z efektem synergetycznym (współdziałaniem wielu elementów potęgujących efekt terapeutyczny).

sources: forever clean 9